heracleselly: De reis naar Arouca 22 uur heen en 22 uur terug in de bus.En de eerste stop onder weg.

2 augustus 2016
Telefoontje van Raymond smiddags om half vier er was een stoel in de bus vrij gekomen,en of ik mee wou naar Portugal.
Eerder die week had ik al beslist dat ik niet wou,je moest nogal veel lopen,en daar zag ik nogal tegenop.
Nu moest ik beslissen binnen een half uur,eerst overleg met het thuisfront en die zag het wel zitten om het huis een paar dagen alleen te hebben.
Gauw Raymond terug gebeld dat ik mee zou gaan.Gauw een koffertje bij een vriendin opgehaald,de kleren die ik vorige week klaar had liggen
kon ik nu inpakken en dan de hele ratteplan regelen.Broodjes halen, drank (water uit de kraan)fototoestel mee,allerlei tabletten dit keer
een paar voltaren meegenomen natuurlijk de telefoon met een extra oplader.En niet te vergeten mijn mp3tje met eigen muziek.
Nu vervoer regelen,John had gelukkig vakantie,want Peter mag geen auto meer rijden ivb met een hersenbloeding in mei 2014.
3 augustus 2016
Om zeven uur stond zuster Klivia al voor de deur om mij zo in te pakken dat ik met mijn huid zo min mogelijk last zou krijgen,
en om half acht richting Polmanstadion.Daar kwam ik gelijk aan met een paar spelers en er stonden al andere supporters te wachten.
Toen de bus in,moest boven zitten, enge trap,maar gelukkig mocht ik van de steward beneden blijven.Nou daar ging Elly en de andere supporters,
richting Portugal hoe gek moet je zijn om inderdaad 22 uur heen en 22 uur terug in de bus te zitten.
Ach ik loop ook al bijna dertig jaar bij Heracles,dit moet je toch meegemaakt hebben,natuurlijk was ik graag met het vliegtuig gegaan,maar
ben niet zo,n regelaar en ben altijd bang dat ik iets fout doe.Daar ging het heen Nederland,Belgie,Frankrijk duurde erg lang,Spanje en Hoppa
de volgende dag om twee uur waren we in Portugal.Ja in Portugal, maar nog niet op plaats van bestemming.4 augustus.
Ik wist dat de laatste 30 km een beetje moeilijk waren maar zo.........dat niet.Waarschijnlijk een te late afslag want we kwamen echt in een
situatie van een horrerfilm terecht.Was wel eng maar wat moet je er gingen mensen uit de bus en wilden niet verder met de bus.Opgegeven
moment zat ik met de chauffeur alleen in de bus,uitstappen was voor mij geen optie,want je moest aardig omhoog en dan weer naar beneden
lopen,geen bereik van telefoon en daar sta je dan,bereik je eindelijk iemand dan denk diegene dat je aan het dollen bent.
Ondanks dat er een fout is gemaakt door verkeerde afslag heeft de chauffeur de bus toch mooi op de plek van bestemming gekregen
Ik heb niet geweten dat we bijna op
een meter van de afgrond hebben gestaan met alleen op dat stuk een vangrail.
De mensen die uit de bus zijn gestapt zijn opgehaald door een plaatselijk busje,en wij zijn gelijk bij het stadion uitgezet,ik heb niks
gezien van het dorpje zelf wat ik erg jammer vond.Maar dat heeft ook zijn voordeel,moesten nog drie uur wachten voordat de wedstrijd begon,terwijl iedereen naar het feestgebeuren ging bleven
Patrick Knippers en ik achter bij het stadionnetje.Daar wachten en kijken hoe we moesten lopen was een knap eind.
Eerst richting bus onze kaartjes omwisselen,en toen terug weer naar het stadion.Ik zeg tegen Patrick moet toch een andere oplossing zijn.
Daar kwam Johan Minkjan aangelopen hij naar een steward die daar op dat moment liep en in het gebrekkig Engels,handen en voeten gebruiken
of we door de poort mochten.Dat mocht.Maar ja meneer ging een kop koffie halen en kwam niet meer terug.
Later maar even richting andere
ingang gelopen en daar stonden Kris van de Elst en Hans Mol.Daar ook de situatie uitgelegd of we op een andere manier(ergens tussen door)of
zo.Kon absoluut niet want de Portugezen waren met sommigen dingen eigenwijs.Op gegeven moment Hans naar de mensen die kaartjes controleren
en ook daar met handen en voeten uitgelegd van mijn situatie.Tikte er een mevrouw bij mij op de schouder en moest ik met haar meelopen,
natuurlijk kon ik Patrick niet achter laten en mocht hij ook mee.Langs de politie, mijn tas niet nagekeken ze hebben ook geen kaartje
gezien.En daar zaten we mooi hoog en droog op een stoel die ze hadden neergezet.Nou ja heb toch nog een beetje charme( ha ha ha)
Toen de wedstrijd afgelopen was Met een steward(sorry weet je naam zo niet),Rene Hummel en Patrick samen richting bus gelopen.
Daar kregen we te horen dat we later weggingen ivb,de uitloop van smiddags.S,avonds een dineetje aangeboden nog en (mijn nieuwe Portugese
verloofde leren kennen).Ha ha ha.En toen wachten dat we weg mochten.Volgens mij tegen kwart voor een s nachts.Bij Bordeaux de overdrag van
de andere chauffeurs.En namens de busorganisatie werden we getracteerd op Mac Donalds omdat daar de meeste mensen om gevraagd hadden.
Op de terug weg lekker keet gehad met de jongelui in de bus,en ze vroegen hoe ik het vond met al die jongens,heel mooi natuurlijk maar had ik er
weinig aan.En toen was ik dus aan de beurt.Mijn laatste blikje was een blikje Grolchs.En ik heb toch geslapen niet eens gemerkt dat ze mijn
overbuurman helemaal met toiletpapier hebben ingepakt.Alle namen ken ik niet maar ik wil iedereen bedanken voor,voor mij onvergetelijke drie
dagen,ook Jeroen Huiskes waar ik de sjaal van heb gekregen,maar vooral de jongens,mannen die beneden zaten.En niet te vergeten het thuisfront die me toch drie dagen moesten missen (ha ha ha).En degenen die me hier heeft mee geholpen om toch mijn droom te kunnen waarmaken,dat weet die personen zelf wel.Evan Kobes en Raymond Alfonds.

Michel nog even een interview geven.